zjawa-z-szafy

Białe pomieszczenia i środy dziwnym trafem zawsze zostawały pominięte w jej postrzeganiu świata. Między wtorkiem a czwartkiem tkwiły dwadzieścia cztery godziny, owinięte skrupulatnie w koce z Ikei, które co tydzień ignorowała, z coraz większą wprawą i gracją. Umiejętność niezobowiązującego ignorowania wiele znaczyła w jej zawodzie. Co zaś tyczy się białych pomieszczeń, sama nie mogła stwierdzić, dlaczego obdarza je tak zimną obojętnością, gdy walczący o swoje prawa, dogorywaj

Jeśli coś jest warte napisania, ktoś to na pewno kiedyś napisze. Ja będę pisać rzeczy niewarte pisania, z lęku, że przeminą niespisane wraz z moim szczęściem, wraz z listami w przeciekających butelkach, wraz z twoim wykaligrafowanym nazwiskiem w polu „informować w razie wypadku". Wciąż wierzę, że jestem dla świata czymś więcej niż tylko niewolnikiem faz księżyca, roślinożernym zwierzęciem, zapadającym w sen zimowy z braku alternatywy. Tak, dalej wierzę w to bezwarunkowo i fanatycznie, mój

Ból. Albo raczej bul. Bul, bul, niewinne dźwięki duszącego się topielca. Nie zasłużył na hymn pożegnalny. Nie zasłużył nawet na pogodzenie się ze swoim losem, na słońce, na pocałunek delfina, na piekło i wodorosty. Zasłużył tylko na bul, bul, beznadziejny jęk umierającej nadziei, wciąż walczącej, zbyt głupiej, by zauważyć ostatni supeł na białej fladze. Ludzie mówię prawdę. Swoją osobistą prawdę, która może być i kłamstwem i trucizną i prz

Pakt Kobiety Czyli rozmowa ze śmiercią Po rozpaczliwych wołaniach o ratunek zawsze przychodzi cisza. Po waleniu w głuchonieme ściany nadchodzi odrętwienie. Po szukaniu ukrytych przejść do nikąd następuje wieczny upadek. Wywieszenie białej flagi i przewiązanie jej czarną kokardą żałoby po samym sobie. Kobieta spała, zamurowana z czterech stron cegłami, pachnącymi kanałem, w którym szuka się ciał poległych, a znajduje czasami coś jeszcze gorszego. W pośpiechu zapomniano o drzwiach, w beznadziei zapomniano o ok